Przed pobraniem zasadniczego wycisku wskazane jest czynnościowe ukształtowanie pobrzeży przy użyciu masy termoplastycznej, np. masy Kerra, masy silikonowej (Visco-Gel Peripheral Seal) lub innych. Pozwoli to na uzyskanie wycisku o lepszej jakości.
Materiałami używanymi do czynnościowego wycisku podścielającego są najczęściej pasty wyciskowe lub masy silikonowe. Fitzloff najlepsze wyniki uzyskiwał, stosując masę termoplastyczną w postaci cienkich płytek po uplastycznieniu nakładanych na wewnętrzną stronę protezy, a następnie kształtowaną w ustach.
Niezależnie od rodzaju użytego materiału, po wprowadzeniu protezy do ust poleca się pacjentowi zewrzeć zęby, kontrolując dokładność kontaktów zwarciowych i wysokość zwarcia, a następnie wykonywać ruchy czynnościowe. Po wyjęciu protezy z ust usuwa się ewentualne nadmiary materiału wyciskowego i sprawdza, czy materiał protezy nie jest widoczny od strony wewnętrznej. W przypadku przeświecania materiału protezy, spowodowanego całkowitym wyciśnięciem masy wyciskowej, usuwa się ją w całości i ponownie pobiera wycisk.
W razie stwierdzenia zmian patologicznych w błonie śluzowej podłoża wskazane jest wstępne podścielenie protezy materiałem do biologicznej odnowy tkanek.
 Po przygotowaniu protezy w sposób wyżej opisany podściela się ją omawianym materiałem tak, jak opisano w rozdziale VII. Ponieważ materiał do biologicznej odnowy tkanek ma większą prężność niż pasty wyciskowe czy masy silikonowe, Klein i Lepnon polecają wykonać kanały odpływowe w części przedsionkowej protezy w celu uniknięcia dotylne-go jej przemieszczania w czasie kształtowania wycisku.
Podścieloną protezę wprowadza się do jamy ustnej, polecając pacjentowi wykonywać ruchy czynnościowe. Po wyjęciu z ust odcina się nadmiary materiału podścielającego, protezę ponownie wprowadza na podłoże i instruuje pacjenta o ostrożnym postępowaniu z materiałem podścielającym (nie używać do czyszczenia twardych szczoteczek). Następną wizytę wyznacza się po 3-5 dniach. Wyjmuje się wówczas protezę, ocenia stan błony śluzowej i jakość podścielenia. W przypadku prześwitywania tworzywa protezy odciąża się te miejsca, wypiłowując akryl, i ponownie nakłada taki sam materiał podścielający. Czynność tę można powtarzać kilkakrotnie, jednak zdaniem Javida i Bowmana materiał podścielający powinien być wymieniany najrzadziej co tydzień, aby nie stawał się czynnikiem drażniącym.
Z doświadczeń zdobytych w warszawskiej Klinice Protetyki wynika, że Vi-sco-Gel stosowany jako materiał do biologicznej odnowy tkanek zachowywał swoją plastyczność i działanie terapeutyczne przez ponad 10 dni.
Po stwierdzeniu, że błona śluzowa podłoża została wygojona, protezę przesyła się do pracowni stomatologicznej, gdzie technik wymienia materiał do czasowego podścielenia na tworzywo protezy.
Fitzloff uważa, że powierzchnia takiego wycisku nie jest wystarczająco gładka, aby można było wykonać dobiy model roboczy, i zaleca usunięcie materiału podścielającego oraz ponowne pobranie wycisku pastą wyciskową lub masą termoplastyczną, z którego następnie uzyskuje się odpowiedni model roboczy.
Postępowanie laboratoryjne polega na wykonaniu modelu roboczego, osadzeniu go w puszce polimeryzacyjnej metodą odwrotną i wymianie materiału wyciskowego na akryl.
Gotowe protezy oddaje się pacjentowi, kontrolując wysokość zwarcia i korygując kontakty okludalne, które mogły ulec zmianie na skutek skurczu polimeryzacyjnego. Wskazane jest również podścielenie protezy pastą korekcyjną w celu określenia i wyeliminowania ewentualnych miejsc nadmiernego ucisku.
W razie zaistnienia konieczności podścielenia protezy górnej i dolnej wskazane jest rozłożenie tych czynności na dwa etapy. Na jednym podściela się protezę dolną, co jest łatwiejsze, na drugim górną. Takie postępowanie pozwala ograniczyć błędy, jakie mogłyby powstawać przy postępowaniu jednoczasowym.