Wstępnie sprawdza się, czy proteza spełnia wszystkie wyżej podane warunki kwalifikujące ją do podścielania, a następnie podściela się ją pastą o małej prężności . Może to być pasta korekcyjna, pasta wyciskowa, tlenek cynku ze skrobią i wazeliną lub nawet fleczer z wazeliną. Sprawdza się, czy materiał podścielający nie zmienił warunków okludalnych oraz czy płyta protezy dobrze przylega do podłoża na całym obszarze kontaktu. Po silnym zwarciu zębów materiał podścielający będzie zalegał tylko w tych miejscach, gdzie istnieją niedokładności w kontaktach niepolerowanej strony protezy z błoną śluzową podłoża, czyli zwykle tam, gdzie wystąpiły zaniki. Po wyjęciu protezy z jamy ustnej miejsce lub miejsca, gdzie zalega pasta, zakreśla się ołówkiem. Po usunięciu pasty zeszlifowuje się cienką warstwę akrylu z obszaru zakreślonego, a na jego obrzeżach wykonuje rowek, który następnie w kilku miejscach perforuje się wiertłem różyczkowym. Dodatkowo można wykonać dwa lub trzy otwory w środku zaznaczonego obszaru. Rowek zewnętrzny i otwory umożliwiają odpływ nadmiaru ciasta akrylowego, które zamiast pogrubiać teren podścielany i nadmiernie go uciskać, będzie przedostawało się na stronę zewnętrzną, polerowaną protezy. W momencie, kiedy ciasto akrylowe przestaje być plastyczne, a jego temperatura zaczyna wzrastać, należy protezę wyjąć z jamy ustnej i dalszą polimeryzację przeprowadzać pod strumieniem cieplej, bieżącej wody. Pozwoli to uniknąć podrażnień toksycznych i termicznych, jakie mogłyby wystąpić, gdyby proteza była dłużej przetrzymywana w jamie ustnej, aż do zakończenia procesu polimeryzacji. Jak wykazały badania, szczyt temperatury polimeryzacji występuje po około 1 minucie od wstępnego utwardzenia materiału, tak że nie ma obawy odkształcenia materiału podścielającego podczas wyjmowania z jamy ustnej. Bieżąca woda umożliwia wypłukanie resztek monomeru, który zamiast dostawać się do tkanek, zostaje wcześniej usunięty.
Dalsze postępowanie polega na usunięciu nadmiarów tworzywa akrylowego, które wypłynęło na zewnętrzną stronę protezy, wyrównaniu i wypolerowaniu opracowanej powierzchni. W celu wyługowania niewielkich ilości wolnego monomeru, jakie jeszcze pozostały w materiale podścielającym, zaleca się pacjentowi przez kilka następnych dni przetrzymywanie protezy w ciągu nocy w roztworze wody utlenionej lub 0,2% roztworze nadmanganianu potasu.
Metoda pośredniego podścielenia protezy
Metodę pośredniego podścielania protez stosuje się w przypadkach rozległych zaników wyrostka zębodołowego, w protezach pooperacyjnych, gdzie zmiany w tkankach występują w sposób permanentny, oraz przy braku dokładnego przylegania do podłoża protezy dotychczas użytkowanej, w celu poprawy jej utrzymania i stabilizacji. Zastosowana w jamie ustnej masa wyciskowa (podścielająca) zostaje po ukształtowaniu wymieniona przez technika na właściwe tworzywo protezy. Niekiedy usuwa się w pracowni całą płytę protezy, pozostawiając tylko łuki zębowe i wykonując nową na podstawie wycisku czynnościowego pobranego na starej protezie. Czynności związane z dodawaniem warstwy podścielającej z wymianą całej płyty określa się mianem rebazowania (po angielsku rebasing). Jest to jednak sposób rzadko stosowany, częściej wykonuje się podścielanie protez.
Postępowanie. Pośrednie podścielanie protez, wbrew pozorom, jest czynnością skomplikowaną, wymagającą od lekarza dużej wiedzy i zręczności manualnej. Stosowane są dwie zasadnicze techniki podścielania: przy ustach otwartych i przy zamkniętych. Polecać należy tę drugą, gdyż umożliwia sprawdzenie prawidłowości kontaktów okludalnych, jak również umożliwia dokładne rozprowadzenie masy wyciskowej.
Przed rozpoczęciem postępowania należy sprawdzić, czy proteza nadaje się do podścielenia, tzn. czy spełnia omówione wcześniej warunki. Następnie należy zanotować wysokość zwarcia i położenie żuchwy w stosunku do szczęki w płaszczyźnie poziomej. Warunki te nie mogą ulec zmianie po podścieleniu. Ewentualne przeszkody i zaburzenia zgryzowe muszą być wcześniej zlikwidowane.
Przy podścielaniu górnej protezy pierwszą czynnością jest uszczelnienie pierwotne tylnej granicy płyty. Można tego dokonać masą termoplastyczną lub szybko polimeryzującą masą akrylową. Dalsze opracowanie płyty polega na likwidacji miejsc nadmiernego ucisku, wszystkich podcieni, skróceniu pobrzeży (z wyjątkiem tylnej granicy) o 1-2 mm oraz usunięciu ze strony niepolerowanej warstwy tworzywa na grubość od 1,5 do 2 mm. Ma to na celu stworzenie miejsca dla masy wyciskowej i uniknięcie pogrubienia płyty i podniesienia zwarcia. Korzystne jest pozostawienie 3 lub 4 punktów ustalających dawną odległość płyty od podłoża i stabilizujących jej położenie.