Javid i Bowman nie polecają podścielania protez w następujących przypadkach:
1. Przy nadmiernej resorpcji podłoża kostnego.
2. W razie gdy tkanki miękkie jamy ustnej nie są zdrowe.
3. Przy schorzeniach stawów skroniowo-żuchwowych (podścielanie przed ich wyleczeniem może być szkodliwe).
4. Jeżeli proteza nie zapewnia dobrego wyglądu estetycznego lub istnieją niewłaściwe relacje żuchwy w stosunku do szczęki.
5. Jeżeli proteza jest przyczyną nieprawidłowej wymowy.
6. Przy kolbowatych wyrostkach zębodolowych.
Istnieje wiele metod podścielania protez, które można jednak podzielić na dwie zasadnicze grupy: bezpośrednie i pośrednie.
Metoda bezpośredniego podścielania protez polega na uzupełnieniu w jamie ustnej wewnętrznej strony protezy szybko polimeryzującym tworzywem akrylowym.
W metodzie pośredniego podścielania protez używa się w jamie ustnej materiału wyciskowego, który w pracowni stomatologicznej zostaje wymieniony na właściwe tworzywo protezy.
Niezależnie od zastosowanej metody, przed rozpoczęciem podścielania tkanki miękkie podłoża powinny być możliwie jak najzdrowsze. W tym celu Boucher zaleca nieużytkowanie protez przez pacjenta przez okres co najmniej 24 godzin przed rozpoczęciem podścielania. Javid i Bowman okres ten radzą przedłużyć do 3 dni oraz nie używać protez w ciągu nocy (dotyczy to grupy pacjentów użytkujących protezy całodobowo) przez kilka tygodni. Fitzloff w przypadku podścielania metodą pośrednią uważa za słuszne najpierw podścielenie protezy materiałem do biologicznej odnowy tkanek (tis-sue conditioner) i dopiero po całkowitym wyleczeniu błony śluzowej przystępowanie do pobierania wycisku. W celu pobudzenia krążenia i szybszej odnowy tkanek miękkich podłoża zalecany jest codzienny masaż błony śluzowej.
Metoda bezpośredniego podścielenia protezy
Metoda bezpośrednia jest wskazana w przypadkach, w których występują niewielkie zaniki wyrostka zębodolowego czy drobne niedokładności w przyleganiu płyty protezy do podłoża. Jest ona stosowana zwłaszcza przy podścielaniu protez natychmiastowych. W przeciwieństwie do metody pośredniej nie wymaga pozbawienia pacjenta protezy przez okres co najmniej 1 lub 2 dni. Zabieg jest stosunkowo prosty i szybki, trwa od kilkunastu do kilkudziesięciu minut. Ujemna strona takiego podścielania protez polega na tym, że ciasto akrylowe ma stosunkowo dużą prężność i nie zawsze daje się dokładnie rozprowadzić po niepolerowanej (wewnętrznej) stronie protezy, powodując nierówności i pogrubienia i w wyniku tego złe przyleganie do podłoża niepodściełonej części protezy. Ponadto proces polimeryzacji szybko polimeryzującego tworzywa akrylowego odbywa się z występowaniem podwyższonej temperatury, która - jak wykazały badania Spiechowi-cza - może przekraczać 70°C. Wydziela się przy tym duża ilość wolnego monomeru, który jest czynnikiem drażniącym błonę śluzową i może doprowadzać do powstawania trudno gojących się, termiczno-toksycznych jej uszkodzeń.
Opracowana przez Spiechowicza i Bączkowskiego metoda bezpośredniego podścielania protez pozwala uniknąć podanych wyżej niedogodności i może być z powodzeniem stosowana w przypadkach niewielkich zaników podłoża.
Jest ona stosowana do podścielania protez płytowych, częściowych i całkowitych, zarówno górnych, jak i dolnych.